Reizen Amerika 2010 & 2011

Als we ergens op vakantie zijn maken we graag voor onszelf de bedenking of we al of niet in bereid zouden zijn om ooit op die plaats definitief te gaan wonen. Puur hypothetisch evenwel of in een ander leven of in een parallel universum.
Van New York zijn we nog lang niet zeker of er ooit wel zouden willen naar verhuizen. Vooreerst ben ik niet echt een stadsmens. Maar als ik enkel en alleen zou moeten kiezen tussen pakweg “grootsteden beginnend met een N”, zal New York ongetwijfeld een kanshebber zijn.

Maar nogmaals, we zijn er nog lang niet uit.


Vooreerst is New York verschrikkelijk duur ten opzichte van de rest van de rest van de Verenigde Staten. Je betaald er voor alles gemakkelijk het dubbel van de prijs. Op toeristische hotspots zoals Times Square, zelfs driemaal de gangbare prijs. Dit fenomeen is evenwel ook van toepassing op pakweg steden als Parijs of Rome. Leven is zulk een stad is een dure aangelegenheid. Het maakt dat mensen bijvoorbeeld leven in miezerig kleine flats, gewoonweg om hun dagelijkse Starbucks koffie te kunnen blijven bekostigen. Hun miezerige kleine flats zijn duidelijk niet uitgerust met een keuken en al helemaal niet met een koffiezet apparaat.

New York is niet alleen te duur. De mensen laten zich er ook veel te veel wijsmaken. Waarmee ik dus niet wil zeggen dat de mensen er dom zijn. Al wil ik het ook evenmin ontkennen.
Ben je een geslepen marketeer met een ruim beginkapitaal en weet je alles over een scheet in een fles, dan kan je in New York gouden zaken doen.
Neem bijvoorbeeld een hamburger. Maak hem vervolgens kleiner, zodat hij maar 1/3 van zijn normale afmetingen heeft en verdubbel dan zijn prijs. Ik verzin dit niet: 10 dollar voor twee hamburgertjes die samen nog niet zo groot zijn als 1 normale hamburger.


Amerikanen blijven toch ook een eigenaardig volkje. Zo hebben ze bijvoorbeeld de vervelende neiging om zaken te overorganiseren. Om de service te optimaliseren voorziet men te veel personeel, die dan uit verveling mensen op de zenuwen begint te werken in plaats van ze te helpen. Zo hebben we vandaag eerst een ticket moeten kopen, waarna we die nog een tweetal keer hebben moeten laten zien, waarna het ticket werd afgescheurd en twee meter verder ook nog eens ingescanned. En dit alles op nog geen honderd meter en binnen een tijdspanne van hooguit 5 minuten. Minstens 1 van die Latino controleurs had zich nuttiger kunnen maken door pakweg euh… mijn schoenen te poetsen?

Vandaag hebben we op onze eerste echte volle dag in New York onmiddellijk komaf gemaakt met de onvermijdelijke “tourist traps” zoals de Empire State Building en Times Square. Je kan er onmogelijk onderuit. De nummer drie in dit rijtje is uiteraard het Vrijheidsbeeld. Die hebben we voor morgen gehouden. Want er is nu eenmaal een maximum aan bullshit dat je kan verdragen op één enkele dag.

Maar er waren ook blije verassingen op een dag als vandaag. Zoals The Flatiron building bijvoorbeeld. Op foto is het een ( weliswaar smal ) gebouw als een ander. In het “echt” sta je er vol ongeloof naar te gapen. Werkelijk niet te missen. Ook de paste met broccoli bij ons diner was de moeite. En ook de dressing op onze Caesar Salad ( lees: ijsbergsla met croutons ) dient dringend grondig en langdurig ge-hyped te worden. Het receptuur van de Ceasar Salad is alvast gehalveerd, maar er zit nog wel wat rek op de verkoopprijs.
Ik laat je nog wel weten wanneer we naar New York verhuizen.