Reizen Amerika 2010 & 2011

Zondag 6 juni ( zonnig, 32 graden )

Om acht uur worden we wakker op de camping in het woud van Yosemite. We hadden gedacht dat het hier frisser zou zijn, maar in deze vallei is geen zuchtje wind, de hemel is helder en de temperaturen stijgen snel de lucht in. Met onze camper rijden we naar het Visitor Center om er de shuttle te nemen. Eerst gaan we naar Yosemite Falls, de waterval van zevenhonderd meter die op dit moment van het jaar op zijn mooist is ( tegen augustus is alle sneeuw hogerop gesmolten en valt de waterval gewoon stil. ). Al van honderd meter afstand is het alsof het begint te regenen. En vlak voor de waterval is het alsof de wereld vergaat. De kracht van het neerstortende water is gigantisch en je wordt erdoor weggeblazen. Dus helemaal niet zoals in de "Taïhi" reklame. Voor al diegene die nog twijfelen: een waterval is niet te overleven en als je je haar wil wassen, doe dat dan gewoon in de douche! Naast de waterval is er nog de El Capitain, een gigantisch verticaal granieten keukenblad en tevens het walhalla van de bergbeklimmers. De meeste hebben drie dagen nodig om de witte rots te beklimmen. Sommige doen het echter in minder dan vier uur, andere vallen halverwege als een baksteen naar beneden en overleven de klim niet. 

Daarna begonnen we aan onze wandeling door de vallei. We wilden genieten van de natuur en op zijn minst één hert tegenkomen en fotograferen. Naast herten heb je er nog veel "wildlife". Overal heb je er speciale "bear resistant" vuilbakken om de beren op een aftand te houden en er zitten zelfs bergleeuwen in het woud. De folder zegt "you may not see a bear during your visit because they naturally avoid people. However, if you see one, consider yourself lucky, but keep your distance. Act immediately to scare it away. Make noise and yell as loud as possible. If there is more than one person, stand togheter to present a more intimidating figure, but do not surround the bear."

We waren nog geen half uur onderweg en zagen hem plots staan. Vijftig meter voor ons op het wandelpad. Als we niet goed voor ons hadden gekeken waren we er gewoon tegenaan gelopen: mama beer die ons in het oog houd alvorens te beslissen wat ze zal doen met de twee baby´s in haar kielzog. Sorry, maar luid roepen komt er niet van als zulk een beer voor je staat. Je staat stil en wacht af, de beer kijkt wat je doet en kiest een weg links van jou. Wij gaan wat meer rechts staan om de familie wat meer ruimte te geven. Mama beer is niet zo groot ( 120 kg? ), maar vermoedelijk niet minder gevaarlijk. En waar is papa beer?

Onze dag is al geslaagd als we uiteindelijk verder wandelen. Maar de overdaad aan water maakt het wandelen moeilijk, maar we kunnen ook niet terug, want daar zaten de beren. Overal moeten we over en door riviertjes waden en uiteindelijk doen een pak minder kilometers dan verwacht en uiteindelijk krijgen we toch nog een hert te zien!

We komen erg weinig volk tegen op onze wandelingen. Amerikanen zijn heel erg lui. Ze doen hun blitse wandelschoenen aan en zien eruit als ware avonturiers, ze kruipen in hun verhoogde jeeps en rijden daarmee met de airco op maximum door het park en stoppen af en toe om een foto te trekken en in hun frigobox te graaien. In de late namiddag gaan ze een hamburger eten en terug in de file staan op weg naar huis. 

´S avonds ging de barbecue aan om onze eigen hamburgers te maken en na het eten ging het hout erop voor het kampvuur bij een glaasje ( flesje ) wijn. Het was weer eens een geslaagde dag.

Ondertussen zijn we onze laatste week ingegaan. Op het programma staat nog San Francisco en de rit langs de westkust tot aan Los Angeles.