Reizen Amerika 2010 & 2011

Woensdag 3 juni ( 320 km, licht bewolkt 24 - 38 graden )

Deze ochtend hadden we iets meer moeite dan anders om wakker te worden. Maar dat vonden we niet zo erg. Wandelen in Capitol Reef National Park zat er dus niet meer in. We verkozen na een stevig ontbijt rustig de baan op te gaan. We hadden halverwege een tussenstop geplant in Bryce Canyon. De weg hiernaartoe was weer erg mooi en bijna volledig bergaf. Prachtige vergezichten en heel weinig verkeer op de baan. ( Onze GPS gaf 186 km naar Bryce Canyon, waarvan de eerste afslag pas na 180 km! ) Op een bepaald moment hadden we zowel links als rechts van de baan een afgrond van ettelijke honderden meters, een beangstigende ervaring, want de baan maakte op die manier verschillende bochten en ging ook nog eens op en neer. Alsof je in een achtbaan beland bent.
Bryce Canyon was weer eens een erg mooi Nationaal Park. De rode Canyons liggen verstopt midden in een immens woud. Veel hertjes in het woud, maar ze zijn er te snel vandoor om ze op de foto te krijgen. Met een gratis shuttlebus maakten we een tocht door het park en daarna maakten we nog een wandeling langs de bekende afgrond. Alvorens verder te rijden, speelden we eerst nog onze broodjes binnen.
Daarna volgde nog een  rit van 140 km naar Zion. ( 140 km, dat is hier bij wijze van spreken "achter de hoek" ). Ook dit was puur genieten. Het moet gezegd, Utah is mooier dan verwacht. Alvorens Zion binnen te rijden dienden we door enkele tunnels te rijden. Eén van die tunnels is erg smal en 1,5 km lang. Een mobilhome kan enkel door de tunnel door in het midden van de twee baanvakken te rijden. De parkrangers houden hiervoor het verkeer uit de andere richting tegen en dat kost je $15. Rond 4 uur in de namiddag kwamen we aan op onze camping. Het eerste wat opvalt is dat het hier verschrikkelijk heet is in deze vallei. Op de camping is alles aanwezig ( zwembad, elektriciteit, water, riool, barbecues, kampvuren, ...), maar toch is het er niet echt gezellig. Op één of andere manier heb je voortdurend last van de andere kampeerders.
S´avonds zijn we op restaurant geweest in het gezellige dorpje. "Op restaurant" is wat wij verstaan als " naar het frituur". Doe geen moeite om een verfijnde keuken te vinden buiten de grote steden.

Om de dag kompleet te maken hebben we nog goed nieuws gevonden op het internet. Net nu we alle hoop hadden opgegeven dat de Tioga Pass zou open zijn tegen zaterdag, staat sinds vandaag het volgende bericht op hun website "The Tioga Road will open on Saturday, June 5, 2010 at 8 am" .
Dit wil zeggen dat we zaterdag een boeiende in plaats van een saaie rit gaan krijgen. Een rot langsheen Death Valley en daarna dwars door de besneeuwde voordeur van de Rocky Mounatins. De Tioga Pass is sinds oktober vorig jaar gesloten geweest voor het sneeuwseizoen en gaat dus zaterdagochtend voor de eerste keer terug open. Hoeveel geluk kan je hebben op een reis?